اخبار انجمن

همان آش و همان کاسه...

تاریخ : 1399/10/03


باز هم روز حمل و نقل فرا رسید. روز صنعتی که تنها یک عنوان در تقویم 365 روزه سال را یدک می کشد. سیل تبریک ها جاری می شود، تقدیرهایی صورت می گیرد، مسئولان گرانقدر دولتی از اهمیت ترانزیت برای کشور نطق هایی ارائه خواهند داد و بخش خصوصی را با همه مشکلات خود تنهاتر از همیشه رها خواهند کرد و باز هم همان آش و همان کاسه ...
مسئولان گرانقدری که پس از هفته ها هماهنگی برای مصاحبه ای به مناسبت این روز یا تن به مصاحبه نمی دهند و یا از پاسخگویی به سوالاتی که اشاره به عملکرد ضعیفشان دارد، طفره می روند...
آن دسته از دولتمردان عزیزی که بر مسند ریاست حداقل یکی از 22 ارگان متولی ترانزیت تکیه زده و درباره اهمیت ترانزیت در توسعه اقتصاد کشور، صرفاً به موقعیت جغرافیایی ایران، دسترسی به آب های آزاد، کریدور شمال به جنوب و شرق به غرب اشاره می کنند. نه علمی در کار است و نه آماری، نه مقایسه ای معنادار و منطقی با کشورهای منطقه، نه چشم انداز روشنی و نه پاسخ های قطعی و روشنی...
البته هستند تعداد اندک از دولتی ها که علیرغم حسن نیت و دلسوزی برای صنعت حمل ونقل وترانزیت متاسفانه بجهت تصمیم گیران متعدد دراین حوزه نتوانستند کاری ازپیش ببرند
وقتی که هم موفق می شوی آنها را پای میز مذاکره بیاوری، با صراحت می گویند، بخش خصوصی هم مقصر است چون مطالبه گر خوبی نیست!!!
تلخ تر اینکه پس از 40 سال آزمون و خطا، بخش خصوصی را سرزنش می کنند که چرا خود را با کشوری چون ترکیه مقایسه می کنید؟ کشوری که از مزایای خدادادی ایران در عرصه ترانزیت بهره ای نداشته و اکنون به لطف حمایت های دولتی تبدیل به کشوری پیشرو در صنعت ترانزیت شده است. شما بفرمایید با چه کشوری مقایسه کنیم؟
چرا مطالبه گری درستی انجام نمی دهید؟ شما بفرمایید چگونه مطالبه کنیم تا دولتمردان پنبه را از گوش خود بیرون بیاورند؟
چرا متحد نیستید؟ شما بفرمایید اتحاد بخش خصوصی در نبود بستری روان بدون قوانین شفاف و روشن چگونه ممکن خواهد بود؟
بگذریم...
در آخر این سرمقاله را با جملاتی زیبا از لوئی پاستور به پایان می رسانم:
در هر حرفه و شغلی که هستید نه اجازه دهید که به بدبینی های بی حاصل آلوده شوید و نه بگذارید که بعضی لحظات تاسف بار که برای هر ملتی پیش می آید شما را به یاس و نا امیدی بکشاند.
در آرامش حاکم بر آزمایشگاه ها و کتابخانه هایتان زندگی کنید.
نخست از خود بپرسید: “من برای یادگیری خود چه کرده ام؟”
سپس همچنان که پیش تر می روید بپرسید: “من برای کشورم چه کرده ام؟”
و این پرسش را آنقدر ادامه دهید تا به این احساس شادی بخش و هیجان انگیز برسید که: “شاید سهم کوچکی در پیشرفت و اعتلای بشریت داشته اید.”
اما صرفه نظر از هر پاداشی که زندگی به تلاش هایمان بدهد یا ندهد، آنگاه که لحظه مرگ فرا می رسد هر کدام از ما باید این حق را داشته باشیم که با صدای بلند بگوییم:«من آنچه در توان داشته ام انجام داده ام»
26 آذر، روز ملی حمل ونقل، روز نطق های گران مبارک باد